Hmmm, als ik de etymolgie opzoek van licentie dan is de betekenis eerder "vergunning" dan "vrijheid". Het kan worden gebruikt in de uitdrukking "poetische licentie" (poetic licence), dat wordt vertaald als "dichterlijke vrijheid", maar dat betekent meer dat het de dichter iets gegund of toegestaan is dan dat het echt "vrijheid" betekent.

En ja, de discussie over "huisstijlen" en wat dies meer zij zal zolang duren als er mensen zijn om het te bediscussieren. Persoonlijk ben ik overtuigd van het nut van een "huisstijl". Ik zit in een aantal projecten met zowel multinationals als 1-mansbedrijfjes als partners, en ik vind het erg makkelijk als ik aan de opmaak van een presentatie en/of rapport in een keer kan zien van wie het afkomstig is. En hoewel ik weet dat vorm niet hetzelfde is als inhoud, denk ik toch, als ik presentaties zie van 2 collega's die over hetzelfde onderwerp praten maar met compleet verschillende slides, (a) "die hebben teveel tijd besteed aan de layout want als je een huisstijl hebt dan hoef je niet over de layout na te denken", en (b) "kunnen jullie niet eens even afstemmen hoe je je slides opmaakt - ik vraag me af of jullie rapport ook zo lekker onsamenhangend is". Ik kom ook regelmatig op internationale conferenties, en er zijn een aantal wetenschappelijke organisaties die vrij strikte huisstijlen hebben. En het werkt echt: je ziet meteen aan de eerste slide waar de presentatie afkomstig van is, en dus weet je ook meteen in te schatten of het de moeijte waard is ernaar te gaan luisteren.

Persoonlijk denk ik anno nu: als mijn werkgever het zo wil, dan zal hij / zij het zo krijgen. Als mijn werkgever wil dat ik met PowerPoint werk en alles dus drie keer langer duurt dan noodzakelijk: niet mijn probleem. Als mijn werkgever wil dat we een lettertype gebruiken waar je acuut hoofdpijn van krijgt: fijn.

Later,
Wilfred